W roku 1976 zespół pracowników ówczesnej Katedry Hodowli i Produkcji Owiec Akademii Rolniczej w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu) rozpoczął pracę hodowlaną nad wytworzeniem mięsnej linii syntetycznej, tj. białogłowej owcy mięsnej w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Swadzim-Złotniki (AR Poznań). W schemacie pracy hodowlanej wykorzystano maciorki ras miejscowych (merynosa polskiego i owcy wielkopolskiej), tryki wschodniofryzyjskiej owcy mlecznej (jako komponent poprawiający cechy mateczne) oraz tryki ras mięsnych (Ile de France, Berrichon du Cher, Texel).

Obecnie stada tej rasy wpisane do ksiąg zwierząt zarodowych utrzymywane są w województwie wielkopolskim, łódzkim, warmińsko-mazurskim i podlaskim.

Rasa ta zyskała uznanie krajowych hodowców owiec na terenie całego kraju, ze względu na walory użytkowe: dobrą rozrodczość i cechy mięsne, znacznie wyższe od innych ras mięsnych utrzymywanych w kraju, w tym ras mięsnych biorących udział w jej wytworzeniu, a także dobre przystosowanie do warunków środowiskowych, przyczyniając się do poprawy poziomu cech użytkowości mięsnej na drodze krzyżowania międzyrasowego, m.in. dla produkcji jagniąt rzeźnych. Białogłowa owca mięsna charakteryzuje się bardzo dobrym umięśnieniem, szybkim tempem wzrostu jagniąt i wysoką jakością tuszek. To bezroga, duża rasa w typie mięsnym. Owce te wcześnie dojrzewają płciowo, tryki i maciorki mogą być używane do rozrodu w wieku ok. 8 miesięcy. Plenność wynosi ok. 150%, a użytkowość rozpłodowa ok. 130%. Zwierzęta sprawdzają się w chowie zarówno w małych, jak i dużych stadach.