Polskie owce nizinne typu corriedale zostały wytworzone w Polsce w latach pięćdziesiątych tego stulecia. Wzorcem wyjściowym były, zgodnie z ówczesnym trendem w owczarstwie polskim, owce o kombinowanym kierunku użytkowania: wełnisto–mięsnym hodowane na Farmie Corriedale w Nowej Zelandii. Materiałem wyjściowym były maciorki merynosa polskiego wywodzące się z bardziej wełnistych stad, które kryto trykami rasy lincoln sprowadzonymi (wraz z maciorkami) w tym czasie do Polski. Stosowano również kojarzenia odwrotne, tzn. maciorki rasy lincoln były kojarzone z trykami rasy merynos polski.

W pierwszej fazie kojarzeń uzyskiwano nawet osobniki o udziale 25% rasy lincoln w genotypie, jednak ze względu na zachowywanie zbyt wielu cech słabego umięśnienia, zrezygnowano z wyprowadzenia linii tego typu. Generalnie współcześnie hodowane owce typu corriedale zawierają w genotypie około 50% rasy lincoln i w znaczeniu użytkowości wełnisto–mięsnej zachowują wzorzec nowozelandzki.

W pierwszej fazie prac twórczych owce tego typu nazywano: anglomerynos w typie linkolna. Jednak po sprowadzeniu w roku 1979 oryginalnego tryka typu corriedale z Nowej Zelandii i wprowadzeniu jego założeń genetycznych do naszych stad, nazwa została zmieniona na obowiązująca do dnia dzisiejszego „typ corriedale”. Za twórców i hodowców tej rasy uznać należy następujące osobistości środowiska owczarskiego: prof. dr hab. Adam Skoczylas, prof. dr hab. Stanisław Jankowski i dr inż. Olgierd Staniszkis. Prace twórcze przebiegały w kierunku wytworzenia owcy wełnisto–mięsnej, charakteryzującej się wełna jednolitą, średnio–grubą w sortymencie BC i przystosowanej do warunków gleb kompleksu raczej pszenno–buraczanego.

Współcześnie utrzymywane owce typu corriedale charakteryzują się poziomem cech rozrodu w granicach 140–160% wskaźnika plenności, wydajnością wełny około 6,0 kg od matki i około 9,0 kg od tryka, przy doskonałym dostosowaniu do warunków kompleksu glebowego pszenno–buraczanego.